Waarom we actie voeren op de nationale luchthaven!

De politiemensen op de luchthaven hebben het gehad. Ze pikken het niet meer om steeds opnieuw genegeerd te worden. Al meer dan 5 jaar vragen ze dringende maatregelen om het personeelstekort aan te pakken, om degelijk materiaal en voertuigen te krijgen en om de politiediensten op de luchthaven te centraliseren. Er kwam niets, alleen een constante druk om de passagiers zo weinig mogelijk op te houden. 

Daarom is het nu tijd voor actie.

Het grootste probleem is het personeelstekort, dat nu boven de 20% gaat. Na drie weken onderhandelingen, waarbij we als ACOD de zeer duidelijke boodschap hebben gegeven dat er NU iets moet gebeuren, kregen we niet meer dan vage beloften dat de overheid zo snel mogelijk zou zorgen voor extra volk. De korte termijn oplossingen zijn maar een druppel op een hete plaat en vooral tijdelijk. Een aantal aspiranten onmiddellijk na de opleiding naar de luchthaven sturen. Dat is eigenlijk in strijd met de regels rond de probatiestage. Een aantal vrijwilligers vragen binnen de bestuurlijke zuil van de federale politie om ze te detacheren naar de grens.Een aantal mensen van de politiezorg op de luchthaven tijdelijk of deeltijds inzetten bij de grens. Door gebrek aan ervaring en opleiding zijn dit, op enkele uitzonderingen na, mensen die niet elke taak van de grenscontrole beheersen. Het zou vooral de luchthaven helpen om de problemen deze zomer te beperken. Maar de realiteit is dat het personeelsbestand vanaf oktober 2020 nog verder zal dalen. We zijn die noodoplossingen beu. Daarom is het nu tijd voor actie. We willen concrete voorstellen die duidelijk leiden tot het wegwerken van het personeelstekort. 

Maar het gaat ook om middelen.

De mensen vroegen om versleten en defecte bureaustoelen te vervangen. Maar daar was geen budget voor. Gezien de federale politie maar 30% van het gevraagde budget kreeg van de overheid werden vele vragen niet ingewilligd. Ook niet die van het personeel op de luchthaven. De foto van de box laat duidelijk zien hoe erg het is met het meubilair. Het tablet is volledig afgesleten.

Terwijl het luchthaven personeel rondrijdt met elektrische of hybride voertuigen, krijgen onze collega’s afgedankte dieselvoertuigen van andere diensten van de federale politie. Gezien het beperkt aantal km’s dat ze op de luchthaven moeten rijden echt een verkeerde oplossing.. 

 

De infrastructuur is eveneens een aanslepend probleem.

De politiediensten zitten verspreid over de luchthaven, wat maakt dat er veel tijverlies is door verplaatsingen. Een wissel in een afgelegen grensbox of iemand daar laten ophalen vraagt veel tijd. De samenwerking met de luchthaven op het gebied vaninfrastructuur is ook problematisch, de renovatie van 1 gang heeft drie jaar geduurd. Daardoor is het vertrouwen in de luchthavenuitbater ook sterk afgenomen. De deadlines voor projecten lijken steeds weer te verschuiven. Maar ook de top van de federale politie moet daar een tandje bijsteken, de samenwerking met de luchthaven moet sneller en beter. Het gaat niet enkel over de toestand van de lokalen en hun situering op de luchthaven. Het gaat ook over veiligheidsmaatregelen die niet afdoende zijn en waar maar geen verandering in komt. het gaat over het bepalen van de plaatsen van de grenscontroles, over aansluitingen op controlesystemen die achterwege blijven waardoor bepaalde controles niet altijd uitegveord kunnen worden. Het gaat over e-gates waarvan de software niet naar behoren werkt en waar onder druk om het vooruit te laten gaan te vaak een foutmelding als een systeemfout wordt beschouwd. Die wordt dan weggeklikt door de controleur in plaats van de documenten grondig te controleren. Wij vragen daarom meer betrokken te worden in die beslissingen aangaande de infrastructuur zodat we kunnen duidelijk maken wat ons werk bemoeilijkt en wat ons vooruit helpt.

Stiptheidsacties van vrijdag 21 februari tot 1 maart.

Nadat de stakingsaanzegging, na mislukte onderhandelingen, op 19 februari geactiveerd werd, waren we vrijdag 21 februari om 6u op de luchthaven om de resultaten toe te lichten aan het personeel en te bespreken hoe we actie zouden voeren. De stiptheidsacties houden eigenlijk niet meer in dan dat de grenscontroleurs doen wat ze moeten doen. Elke passagier controleren zoals het hoort, zonder toe te geven aan de druk om steeds sneller te werken om de rijen kort te houden. het resultaat was dat de wachtruimte voor mensen met seiningen en valse documenten snel gevuld was. We hebben met het personeel besproken wat we na die actiedag zouden doen. De keuze was zeer duidelijk en algemeen gedragen. Ze willen hun werk blijven doen zoals het hoort. Ze willen resultaat van hun werk. Ze willen niet langer fouten wegklikken of controles minder grondig doen omdat er door het personeelstekort dan nog langere wachtrijen ontstaan. Ze willen voldoende collega’s zodat ze hun werk kunnen doen en kunnen instaan voor de veiligheid van de passagiers zonder dat die daardoor langer dan nodig opgehouden worden. Want de lengte van de wachtrijen zal met dit personeelstekort niet meer inkorten. Wanneer het zomerseizoen start en het aantal vluchten stijgt zal het nog erger worden. 

Wij willen verder praten en oplossingen zoeken.

Dat we geen politiemensen op overschot hebben, dat weten we. Maar zolang de overheid elk jaar opnieuw minder mensen blijft aannemen dan voorzien zullen we het personeeltekort nooit wegwerken. Want de luchthaven is niet de enige dienst van de federale politie die met een personeelstekort kampt. Ook de mensen op die diensten zijn het meer dan beu. Het zou mij niet verwonderen indien er nog diensten gaan volgen en actie gaan voeren. 

 

Pin It on Pinterest