Het is vandaag een jaar geleden dat Thomas gestorven is na een brutale aanval uit het niets. Een dodelijke aanval die eigenlijk niet had mogen plaatsvinden als je nadenkt over wat er die dag allemaal gebeurd is.
Het was ook de dag dat de slotsessie van SEGPOL doorging. Het initiatief van de minister van binnenlandse zaken om na te denken over de toekomst van de politie. Een dag waar veel gezegd wordt, maar waar zoals gewoonlijk ook weinig uit voorkomt, buiten een dik boek om ergens in een schuif te leggen bij de andere plannen die nooit gerealiseerd werden. Na de sessie reed ik met de trein terug richting Antwerpen en zag ik dat de bekende Aarschotstraat afgesloten was en er tal van zwaailichten de nacht blauw kleurden. Maar die nacht was ook rood gekleurd. Want er had net een bloedige aanslag op onze collega's plaatsgevonden en dat met een zware balans, één dode en één zwaar gewonde collega.
Elke keer als daar ik met de trein passeer denk ik terug aan wat er die avond gebeurd is maar ook aan hoe weinig er ondertussen veranderd is. Ondanks alle woorden van verontwaardiging en medeleven. De rationalisatie van de federale politie gaat verder. Elke maand met nieuwe berichten over geld dat op is, steun die niet geleverd kan worden, omdat er geen geld of gewoonweg geen mensen meer zijn. Want de manier om te besparen is mensen die weggaan niet vervangen. Dit met nog grotere personeelstekorten tot gevolg. De lokale zones kunnen dan ook niet langer rekenen op ondersteuning van de federale politie wanneer de situatie in een wijk volledig uit de hand begint te lopen en moeten het dan maar zelf oplossen. Af en toe lijkt er ergens een nieuw initiatief te ontstaan, worden extra mensen ingezet. De realiteit is dat dit dan meestal betekent dat andere diensten met minder volk komen te staan.
Ondertussen loopt de rekrutering niet zoals gewenst. Er zitten veel mensen in de reserve, maar er worden zowel bij de federale politie als bij de lokale politie vaak geen vacatures open gezet omdat men wil besparen. We halen dus absoluut niet die nodige 1600 nieuwe mensen die we elk jaar zouden moeten halen enkel en alleen om de pensioneringen op te vangen en het personeelstekort niet nog groter te laten worden.
De onderhandelingen die moesten zorgen dat de politie weer een aantrekkelijke werkgever zou worden, zitten nu al bijna een jaar muurvast. Het wantrouwen is nog nooit zo groot geweest tussen overheid en syndicale partners. We hopen dat dit snel kan veranderen. Wat met de personeelstekorten daalt ook het trainingsniveau omdat er onvoldoende tijd is om te trainen als je continu moet werken om toch voldoende politie op straat te krijgen. We hopen dat er weer geld gevonden wordt voor degelijk materiaal, voldoende personeel en functionele infrastructuur. Dat er weer degelijke en voldoende trainingen gegeven kunnen worden. Dat de gegevensuitwisseling en de communicatie met andere hulpdiensten beter geregeld wordt. Zodat de nacht niet meer blauw hoeft te kleuren na weer een laffe aanslag op de politie.