De hele coronacrisis gingen vrouwen door. Zij bleven zorgen. In een hallucinante context van thuis, werk en thuiswerk. Sabine beschrijft.
De rek was er al uit voor de coronacrisis. Meer dan 400.000 langdurig zieken.
Met de lockdown, dacht ik nog: "Dat werd tijd. Eindelijk leggen ze die ratrace stil".
We herontdekten de kracht van collectief handelen en solidariteit. Corona overkwam ons niet. Met ons collectief gedrag hadden we invloed op de cijfers.
Burenhulp explodeerde. We naaiden massaal zelf mondmaskers. We applaudisseeerden elke avond voor het zorgpersoneel.
Collega's met slecht betaalde functies bleken plots van onschatbare waarde voor de samenleving. Ze traden uit de schaduw en werden helden.
Het gaf hoop en troost, maar de economie moest verder. De ratrace herbegon.
We werden meegezogen in een maalstroom van thuiswerk, videoconferenties en tele-onderwijs. Je zat aan een geïmproviseerde werkplek, soms niet meer dan een kampeertafel in een te krappe slaapkamer. Je liep shiften met je partner en switchte tussen werk en kinderen. Thuis werd een mix van kantoor, call center en klaslokaal. Maar zonder dat je de deur dicht kon smakken. Het bleef maar komen door al die digitale schermen.
Als ik nu nog iemand hoor zeggen dat vrouwen kunnen multitasken... Man, je weet niet waarover je spreek!
Op 8 maart 2022 vraagt ACOD LRB extra aandacht voor vrouwen in de sociale en zorgsector.