Enkelband voor moordenaar van Kitty komt hard aan bij de politie.

Enkelband voor moordenaar van Kitty komt hard aan bij de politie.

Eén van de moordenaars die Kitty Van Nieuwenhuysen doodschoten, haar collega Peter Van Stalle en het slachtoffer van hun home-jacking zwaar verwond achterlieten, kan naar huis met een enkelband nadat hij 10,5 jaar van zijn 30 jaar straf heeft uitgezeten. Dat komt hard aan.

 

Politiemensen, de nabestaanden van Kitty, de andere slachtoffers en hun familie, allen worden we vandaag geconfronteerd met het feit dat Kitty er niet meer is, dat anderen levenslange trauma’s opgelopen hebben en dat één van de daders nu naar huis kan met een enkelband. En dit terwijl Kitty nooit meer terugkomt. Dat doet pijn. Dat maakt dat we ons afvragen of dit wel kan, is dit rechtvaardig? 

Jusititie past de huidige wetgeving toe zoals in alle andere dossiers. We hebben geen reden om te geloven dat ze hierbij de regels niet zouden volgen. Maar we twijfelen wel of die regels nog voldoen. Als je kijkt naar het blinde geweld dat hier gebruikt werd, durven we zeggen dat dit niet overeenkomt met wat we verwachten van justitie. We voelen woede en verdriet. Velen onder ons voelen zich vandaag dan ook in de steek gelaten.

We zien dat dit probleem zich niet alleen voordoet bij de politie, ook andere hulpverleners krijgen meer en meer te maken met geweld, verpleegkundigen en artsen in de ziekenhuizen, de brandweer, militairen, iedereen die een uniform aantrekt. Plots word je geconfronteerd met geweld waar je het niet verwacht. De vraag is wat we daar aan kunnen doen?

Best zou zijn dat we het konden voorkomen, maar dat is niet realistisch. Geweld lijkt meer en meer te horen bij ons dagelijks leven. Steeds strengere straffen invoeren heeft ook geen enkel effect en reïntegratiemaatregelen zijn nodig.

Maar toch willen we hier pleiten om een aanval op een hulpverlener als een verzwarende omstandigheid te beschouwen die niet alleen doorweegt bij het bepalen van de strafmaat, maar ook bij het bepalen van de maatregelen van strafvermindering of vervroegde vrijlating. Want er moet iets gebeuren. Iedereen moet beseffen dat je niet raakt aan onze hulpverleners en dat wie dat toch doet daar een rekening voor zal krijgen.

Onze politiemensen zijn getraind om steeds zo weinig mogelijk geweld te gebruiken. Ze zullen eerst praten voor ze geweld gebruiken, dat willen we zo houden. We willen niet afglijden naar een situatie waar de politieambtenaar sneller geweld gaat gebruiken uit angst voor zijn eigen leven.

Daarom is het belangrijk dat we het signaal krijgen dat de overheid de bescherming van de hulverleners ernstig neemt en snel zoekt naar maatregelen, zowel om geweld tegen hulpverleners te voorkomen als om een rechtvaardigde rechtspraak te garanderen wanneer het toch gebeurt. 

 

 

 

Pin It on Pinterest