De hele coronacrisis gingen vrouwen door. Zij bleven zorgen. Mieke getuigt.
Mieke. Doordat de kinderopvang bleef werken in de pandemie ben ik blijven zorgen voor baby's en dreumesen van ouders in essentiële beroepen of in nood. Ik was heel bezorgd en angstig om besmet en ziek te worden. Ik ben risicopatiënt en dat maakte me extra angstig en voorzichtig. Dat zorgde voor heel tegenstrijdige gevoelens. Je wil knuffelen of troosten als een kind verdriet heeft. Doe je dat of niet? Masker op of af? Drager van het virus of niet? Altijd alert om alles te ontsmetten: handen, speelgoed, deurklinken, tutjes,... niets vergeten. Het wel of niet troosten van ook ouders, collega's, vriendinnen, familieleden,... Altijd alert voor de onzichtbare boosdoener, de killer,... Vermoeiend!
Blijven lachen, ondanks alles. Kinderen en ouders vriendelijk onthalen. Inzet en entousiasme tonen als je de opvang binnen komt. Je angst en bezorgdheid verbergen en on hold zetten totdat je opgelucht weer buiten gaat.
Soms zonk de moed in je schoenen, maar je ging door. Je gaf jezelf wat peptalk. Ook mijn dochters gingen door. De jongste staat voor de klas en de oudste verzorgt COVID-19-patiënten op intensieve zorgen. We hoopten dat we allemaal gespaard bleven. Dat er ooit terug het vertrouwde "normale" kon zijn.
Je voelde je schuldig omdat je nood had aan ontspanning, dansen, blijheid, lachen.... om het vol te houden. Maar er gingen mensen dood. Het was mentaal zwaar en het maakte me echt ongelukkig.
Op 8 maart 2022 vraagt ACOD LRB extra aandacht voor de vrouwen in de sociale en zorgsector.